● دیدنیهای تهران

▪ برج آزادی

این برج بیانگر شهرتهران است و قسمتی ازبنای فرهنگی آزادی می باشد که درمیدان آزادی تهران درمنطقه ای به وسعت پنج هکتارقرارگرفته است. این بنا متشکل ازقسمتهای زیراست:

برج ۵۰ متری آزادی که قسمت اصلی موزه را تشکیل داده است و معماری آن ترکیبی از سبک معماری اسلامی و ساسانی است، سالن صدا وسیمای این بنا که طراحی آن برپایه نقشه جغرافیایی ایران است بیانگر خصوصیات منطقه ای ایران در قدیم می باشد که به فرهنگ، روش زندگی، مذهب بناهای تاریخی مربوط می باشد.

یک ناقل ماشینی به بازدید کنندگانش این اجازه را می دهد که از سالن در آرامش کامل بازدید کنند.

برخی از راهروها و سالنها به نمایشگاههای موقتی اختصاص داده شده اند. سالن تصاویر متغیر با ۱۲ اتاق نمایشگر، فعالیتهای فرهنگی، صنایع دستی، ابتکارهای جدید وغیره می باشد. یک سینما، کتابخانه و دیگرخدمات کامل کننده فعالیتهای این ساختمان هستند.

▪ دروازه باغ ملی

این دروازه باشکوهِ آجری را که با کاشی های هفت رنگ تزئین گردیده است، درسال ۱۹۲۲ به دستور رضا خان ساخته اند، رضا خان دراین زمان وزیر جنگ بود.

این بنا یک ساختمان قدیمی قاجار است که چند صد متر به سمت شمال امتداد دارد واز فضای بین آن برای سالهای طولانی به عنوان زمین رژه ارتش بزرگ ( میدان مشق ) استفاده می کرده اند.

درسمت راست دروازه، جایگاه افسران پلیس قرار دارد که آن را در زمان سلطنت رضا شاه به شیوه هخامنشی جدید ساخته اند، درسمت چپ موزه ای قرار دارد که احداث آن درسال ۱۹۶۷ به پایان رسید ونیز وزارت امور خارجه هم دراین محل قرار دارد.

جدا ازکتیبه های متعددی که بر روی دروازه قرار دارند، کاشیکاریهایی نیز دردو طرف دروازه وجود دارند که بر روی آنها توضیحاتی راجع به وسائل جنگی از قبیل توپ و تفنگها و سربازها نوشته شده است. کتیبه اصلی بر بالای طاق واقع شده است و در بالای آن اتاقی قرار دارد که موسیقی نظامی را درآنجا می نواختند. کتیبه دیگر بیان می کند که دروازه ساخته شده از آهنِ آن، در زراد خانه تهران درست شده است.

▪ برج طغرل

برج طغرل یا برج سرخ، قدیمیترین اثر تاریخی تهران می باشد و در قسمت جنوب غرب آن واقع شده است. این بنا در سال ۸ ۱۱۴۷ پس از میلاد به دستور« سعد بدیم »، حاکم آذربایجان ( مطابق با کتیبه ای که به زبان کوفی در قسمت شمالی برج قرار دارد ) ساخته شده است.

در قسمت پایین این ساختار، حفره ای وجود دارد که مقبره را از آنجا می توان دید. این بنای تاریخی به صورت چهارگوش است و دارای کاشیکاریهای آبی رنگ زیبا، کارهایی با آجر پخته و گچ کاریهای بی نظیر در طرحهای هندسی شکل می باشد.

در قسمت شمالی این بنا، مدخل ورودی آن قرار دارد و در آنجا هفت پله وجود دارند که ما را به سمت مقبره و حفره هدایت می کنند. « گودارد » به ارزش تاریخی این بنا به دلیل وجود تزئیناتش اشاره می نماید، چراکه آنها قدیمیترین تزئینات بیرونی براق و لعاب داده شدهِ بناهای تاریخی در شمال ایران می باشند.

اینگونه به نظرمی رسد که یکی از طاقهایی که در گوشه قرار گرفته و به دو دیوار در زاویه هایی قائم متصل شده است، اختراع دوره ساسانیان باشد، اگر این فرضیه درست باشد، گنبد کلیسای لندن و سنت پل ( و دیگر گنبدهای پس از آن ) بسط این اصل علمی است.

▪ دیزین و شمشک

اسکی درایران بسیارمحبوب است. نخستین دستگاه حمل اسکی بازان به قله کوه در ایران بعد از جنگ جهانی دوم در آبعلی کار گذاشته شد، این مکان در ۴۰ مایلی جاده شرق تهران واقع شده است و هنوز هم علیرغم وجود جذابیتهای دیزین و شمشک همچنان محلی محبوب است، چراکه دیزین و شمشک دارای سراشیبیهای تندتر و طولانی تر هستند.

شمشک در۳۵ مایلی شمال پایتخت قرار دارد. فصل اسکی معمولأ از ماه دسامبر تا مارچ و آوریل ادامه دارد.

▪ آستانه حضرت عبدالعظیم (ع)

آستانه مبارک حضر عبدالعظیم (ع) یکی از زیارت گاههای بزرگ و معتبر شیعیان جهان در شهر ری واقع است. حضرت عبدالعظیم (ع) از فرزندان امام حسن (ع) است (با واسطه به حضرت امام حسن مجتبی می رسد) که در قرن سوم هجری شهید و در محل کنونی دفن شد.

▪ دماوند

بلندترین قله رشته کوههای البرز دماوند است و. که ۵۶۳۶ متر از سطح دریای مازندران و ۵۶۷۱ متر از سطح دریاهای آزاد ارتفاع دارد. قله دماوند در ۷۵ کیلومتری شمال تهران است.

▪ مدرسه و مسجد شهید مطهری (سپه سالار)

این بنا در خیابان شهید مصطفی خمینی فعلی واقع شده و از مدرسه های بزرگ و زیبای قرن سیزدهم هجری قمری ایران است. بانیان این بنای بزرگ و نیز سازندگان ساختمان مجلس شورای ملی شادروان حاج میرزا حسن خان سپه سالار قزوینی صدراعظم دوره ناصرالدین شاه قاجار و بردادرش مشیرالدوله بودند.

▪ موزه فرش ایران

فرش اصیل ترین میراث های هنر و صنعت ارشمند قوا ایرانی است. به درستی معلوم نیست قالی لز چه زمانی در ایرانئ وجود داشته ولی با توجه به قالی ۲۵۰۰ ساله ”پازیک“ که در سال ۱۹۴۹ میلادی در جنوب سیبری کشف شد و آن را بافت ایران دوره هخامنشی دانسته اند.